یه دنیا حرف

یاد سهراب بخیر

   یاد آن مرد نکونام بخیر

 که کفش هایش را می جست

که اگر در همهمه ی این زمان

   که در آن بی عقلی در پی داناییست

  من یقین دارم که سراغ عقل ها را می جست

و چنان با کلامش می تاخت  

       تا به سر حد جنون

او که می خواست کفش هایش را

 تا که با او همراه شوند

تا به منزلگه دوست

حال باید می دید عقل ها رقتند در پی دنیایی

   او به خود می بالد که نیست

     او به خود می بالد که پا برهنه گسیخت

 ازپی این همه پندار غلط

    از پی رنگ نمایی لغط

چند وقتی هست از خودمان دلگیرم که یادمان رفته  از کجا آمده ایم؟آمدنمان بهر چه بود؟

خدایا تو که خانه ات را ترک نگفتی پس چرا ما در پیچ و خم کوچه ی دنیا سرگردانیم؟!

چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!

یا علی...

ملتمس دعای خیر شما...